Acasă Actualitate Mesajul Excelenţei Sale Martin ROOS, episcop de Timişoara, cu ocazia Solemnităţii Învierii...

Mesajul Excelenţei Sale Martin ROOS, episcop de Timişoara, cu ocazia Solemnităţii Învierii Domnului – Sfintele Paşti 2012

DISTRIBUIȚI

Iubiţi fraţi şi surori în Cristos,

Paştele este marea sărbătoare a credinţei, care, conform Scrisorii către Evrei, ne învaţă să fim statornici în ceea ce sperăm şi să fim convinşi de lucrurile pe care nu le vedem (Evr 11, 1). De aceea a crede, şi mai ales a crede în învierea lui Isus Cristos, nu este tocmai un lucru simplu.
Şi ucenicii, adesea asemnea nouă, sunt nevoiţi să asculte pe drumul spre Emmaus dojana lui Isus cel înviat: Şi totuşi cât de greu vă este vouă să credeţi toate acestea pe care vi le-au vestit profeţii, mai înainte…! (Lc 24, 25). Tot Isus este acela care le oferă imediat şi răspunsul la întrebarea fundamentală, aceea care ne frământă adesea şi pe mulţi dintre noi: Pentru ce şi de ce este nevoie de atâta suferinţă în lume, pentru ce şi de ce trebuie ca eu să sufăr, de ce tocmai mie mi se întâmplă aşa mari necazuri? Iar, în final, de ce se sfârşeşte totul prin moarte? Isus ne învaţă despre sine: nu trebuia oare ca Mesia să îndure acestea toate pentru ca astfel să poată intra în slava Tatălui său ceresc?! (Lc 24, 26).
Apostolul Paul, referindu-se tot la aceste lucruri, ne spune: noi oamenii întregim prin suferinţa noastră, ceea ce îi mai lipseşte suferinţei lui Isus (cf. Col 1, 24). Cu alte cuvinte: noi ne aducem partea noastră personală de contribuţie la mântuirea lumii împreună cu Isus Cristos. Acceptăm suferinţa şi moartea, iar acestea – în unire cu Cristos – le parcurgem cu statornicie. Acela care doreşte să îşi păstreze viaţa, acela o va pierde, dar cel care şi-o dăruieşte de dragul lui Cristos, acela o va câştiga. Isus se foloseşte de imaginea bobului de grâu, care este semănat în pământ, moarte şi prin aceasta aduce rod bogat (Ioan 12, 24-25). Cel care asemnea bobului de grâu îndrăzneşte aceasta, acela va câştiga, cel care nu are curajul de a face acest pas, acela a şi pierdut deja.
A crede, alături de Cristos cel înviat, înseamnă a fi statornic în ceea ce, în aceste zile, nu vedem dar totuşi sărbătorim şi în ceea ce ne fundamentăm cu tărie: Cristos, Fiul Dumnezeului celui viu a îndurat pentru noi suferinţa, a murit pentru noi şi a înviat (Cf. 1 Cor 15, 3-5).
Credinţa nu îi pică nimănui în braţe. Deşi ea este un har şi und dar de la Dumnezeu, şi noi înşine trebuie să facem ceva şi să ne aducem şi noi aportul nostru pentru a o păstra. Credinţa trăieşte din rugăciune, din legătura cu Dumnezeu, iar în final, din semne şi din comuniunea cu toţi ceilalţi care cred. Astfel reuşesc ucenicii de la Emmaus să îl recunoască pe Mântuitorul cel înviat, prin faptul că el frânge înaintea lor pâinea şi le-o întinde. Îmbărbătaţi de acest gest, care se regăseşte şi este practicat mereu şi în bisericile şi la celebrările noastre Euharistice, cei doi ucenici aleargă înapoi la Ierusalim şi le este acceptată credinţa, ba chiar aceasta este confirmată şi de apostoli: Domnul a înviat cu-adevărat şi i-a apărut şi lui Petru (Lc 24, 33-35).
Paştele, sărbătoarea credinţei, este de atunci şi până în zilele noastre vestită, pe bună dreptate, în mod public şi solemn, servindu-ne în viaţă ca fundament şi sprijin. Fie ca celebrarea morţii şi învierii Mântuitorului să ne întărească încrederea, să servească speranţei şi să ne fie tuturora spre bogată binecuvântare.

Un Paşte binecuvântat şi bogat în haruri, vă doresc tuturora,

Timişoara, Sfintele Paşti 2012

+ Martin
Episcop de Timişoara

_______________________

Krisztusban szeretett Testvéreim!

Húsvét a keresztény hit nagy ünnepe, amelyről Szent Pál apostol így írt a zsidókhoz címzett levelében: „A hit reményeink szilárd alapja és a nem látott dolgok igazolása“ (Zsid 11,1). A Jézus Krisztus feltámadását valló hit azonban nem tűnik mindig egyszerűnek.

Ez az oka, hogy az emmauszi tanítványoknak is hallgatniuk kellett az úton hozzájuk csatlakozó feltámadt Jézus Krisztus feddő szavait: „Milyen nehezen hiszitek mindazt, amit a próféták jövendöltek!“ (Lk 24, 25) És Jézus azonnal megadta a választ arra az alapvető kérdésre is, amely sokunkat foglalkoztat: mi célból van szenvedés a világon, miért kell nekem szenvednem, miért érint annyira súlyosan a szenvedés? És végül mi célból van a halál? Jézus önmagáról így fogalmazott: „Hát nem ezeket kellett elszenvednie a Messiásnak, hogy bemehessen dicsőségébe?“ (Lk 24, 26)

Szent Pál apostol levelében ezt olvassuk: Örömmel szenvedek értetek és testemben kiegészítem azt, ami még hiányzik (vö. Kol 1, 24). Másképpen fogalmazva: nekünk is megvan a magunk hozzájárulása a világ megváltásához Jézus Krisztus által. „Aki szereti életét, elveszíti azt“, aki azonban odaadja Jézus Krisztusért, győzedelmeskedik. Jézus példabeszédében a búzaszemről szól, amely „ha nem esik földbe és el nem hal, egyedül marad; de ha elhal, sok termést hoz“ (vö. Jn 12, 24-25). Akinek ehhez van bátorsága, győzni fog, aki azonban ezt a lépést nem kívánja megtenni, elveszett.

A feltámadt Jézus Krisztusban való hit azt jelenti, hogy állhatatosan valljuk mindazt, amit a nagyhét és húsvét napjaiban nem látunk, de bízva ünneplünk és híven követjük: Krisztus, az élő Isten Fia értünk szenvedett, kereszthalált halt és feltámadt (vö. 1 Kor 15, 3-5).

A hit nem hull senkinek sem az ölébe. Jóllehet Isten kegyelme és ajándéka, tennünk kell azért, hogy megszülessen és megerősödjék bennünk. A hit egyrészt az imában él, amely összekötő kapocs Istennel, másrészt a többi hívő társunk tanúságtételében, a hívek közösségében gyökerezik. Ezért ismerték fel az emmauszi tanítványok a feltámadott Jézust amikor megtörte a kenyeret és odanyújtotta nekik. Ez a mozdulat, amely templomainkban és a szentmiseáldozatainkban tovább él, adott nekik új erőt ahhoz, hogy sietve visszatérjenek Jeruzsálembe, és ott megtalálják hitüket, amelyet az apostolok is megerősítettek: „Az Úr valóban föltámadt és megjelent Simonnak“ (Lk 24, 33-35).

Mi is joggal hirdetjük a nagyvilágnak húsvétot, a hit ünnepét, amely életünk alapjául szolgál. Jézus halálának és feltámadásának ünnepe erősítse meg hitünket és keresztényi reményünket, legyen mindannyiunk számára áldás.

Áldott és kegyelemben gazdag húsvéti ünnepet kívánok

Temesvár, 2012 húsvétján

+ Márton
temesvári megyés püspök

____________________________

Brüder und Schwestern im Glauben,

Ostern ist das Hohe Fest des Glaubens, der nach dem Hebräerbrief Feststehen in dem, was man erhofft, Überzeugtsein von den Dingen, die man nicht sieht (Hebr 11, 1). Deshalb ist Glauben, auch der Glaube an die Auferstehung Jesu Christi, nicht immer einfach.
So müssen auch die Jünger auf dem Weg nach Emmaus sich den Tadel Jesu, des Auferstandenen anhören: Wie schwer fällt es euch doch, all das zu glauben, was die Propheten gesagt haben…! (Lk 24, 25). Und Jesus gibt zugleich die Antwort auf die grundlegende Frage, die auch viele von uns immer wieder bewegt: Wozu und warum das Leiden in der Welt, warum und wozu muß ich leiden, warum hat es mich so arg getroffen? Wozu schließlich den Tod? Jesus sagt über sich selbst: Mußte nicht der Messias all das erleiden und so in seine Herrlichkeit eintreten?! (Luk 24, 26).
Paulus meint dazu: Wir Menschen ergänzen durch unser Leiden, was den Leiden Jesu noch fehlt (vgl. Kol 1, 24). Mit anderen Worten: Wir leisten unseren persönlichen Beitrag zur Erlösung der Welt mit Jesus Christus. Leid und Tod annehmen und diese – vereint mit ihm – durchstehen. Wer sein Leben festhalten will, wird es verlieren, wer es aber um Jesu Christi willen drangibt, der wird es gewinnen. Jesus beruft sich auch auf das Bild von dem Weizenkorn, das in die Erde gesät wird, abstirbt und doch vielfache Frucht bringt (Joh 12, 24-25). Wer dies wagt, der gewinnt, wer den Sprung nicht wagt, der hat schon verloren.
Glauben mit Christus dem Auferstandenen heißt Feststehen in dem, was wir auch in diesen Tagen nicht sehen, doch feiern und an dem wir festhalten: Christus, der Sohn des lebendigen Gottes hat für uns gelitten, ist für uns gestorben und auferstanden (Vgl. 1 Kor 15, 3-5).
Der Glaube fällt keinem in den Schoß. Obwohl er auch Gnade und Geschenk Gottes ist, muß man selber auch etwas tun und dazu beitragen. Der Glaube lebt vom Gebet, von der Verbundenheit mit Gott und schließlich lebt der Glaube von Zeichen und der Gemeinschaft mit den anderen Glaubenden. So erkennen die Jünger von Emmaus den Auferstandenen da er das Brot bricht und es ihnen reicht. Von dieser Geste, die in unseren Kirchen und in unseren Gottesdiensten weiterlebt und geübt wird, aufgemuntert, eilen die beiden Jünger nach Jerusalem zurück und finden dort ihren Glauben angenommen und durch die Aposteln bestätigt: Der Herr ist wirklich auferstanden und dem Petrus – ebenfalls – erschienen (Lk 24, 33-35).
Ostern, das Fest des Glaubens, wird daher auch von uns zu Recht öffentlich, verkündet und möchte unserem Leben als Fundament und Halt dienen. Möge die Feier von Tod und Auferstehung uns allen zur Fertigung unseres Vertrauens, unserer christlichen Hoffnung dienen und uns allen zum Segen werden.

Ein gesegnetes und an Gnaden reiches Osterfest wünscht allen

Temeswar, Ostern 2012

+ Martin
Bischof von Temeswar

Comentarii

comentarii